Καθόμουν σπίτι κι έγραφα το βιβλίο μου.Για να το πω με σελίδες ήμουν λίγο πιο κάτω από τη μέση, δηλαδή στο σημείο που αρχίζει να μου αρέσει αυτό που γράφω
να μ'αρέσει στ'αλήθεια, αν και καθόλου αυτό
δεν με διευκολύνει να γράψω το υπόλοιπο βιβλίο από κει και πέρα.

Ένιωθα κουρασμένη. Μ'είχε πιάσει νύστα.
Η ηρωίδα του μυθηστορήματος μου είχε πάθει μόλις μία νευρική κρίση που με
είχε εξαντλήσει.Ήθελα να ξαπλώσω.
Όχι στο κρεβάτι που είναι σε άλλο δωμάτιο.
Ούτε και στον καναπέ όμως. Δεν ήθελα να αφήσω το βιβλίο μου. Μόνο να κοιμηθώ λιγάκι. Το γράψιμο είναι σαν πτήση.και τώρα η αίσθηση της βαρύτητας μου υπαγορεύει να ξαπλώσω.Ευτυχισμένη, κατάκοή χρειάζομαι το βιβλίο για να με προσγειώσει. Κάτω από το καθαρό φεγγάρι και τον ασημένιο άερα, πάνω στο πυκνό χορτάρι κάτω από το βιβλίο.