Κάθεσαι σε μια καρέκλα. Κοιτάς ευθεία, έπειτα κινείς το κεφάλι γεμάτο χρυσάφι προς τα δεξιά και μετά προς τα αριστερά. Σκέφτεσαι στίχους.Και τι πάει να πει δηλαδή " και μια αλήθεια βολική σαν ξυράφι " Σταυρώνεις τα πόδια και κινείσαι νευρικά. Tα αλλάζεις θέση και μετά ξανά. Ντάξει, καλά είναι έτσι. Στο χέρι σου έχεις ένα μολύβι, θα σκίσεις τη σελίδα από την υπερβολική πίεση. Έχεις πολλά να πεις, η σκέψη τρέχει και τα γράμματα χορεύουν δεξιά και αριστερά, δεν πατάνε σε γραμμές, άλλα χωρίς τόνους , το μ μοιάζει με το π. Ο ήλιος σου προκαλεί συνοφρύωμα στο μέτωπο και τα μάτια στενεύουν. Άκου να δεις, ο άξονας της γη κινήθηκε 10 εκατοστά; εγώ μια χαρά κοιμάμαι τα βράδια. Πονάω, αλλα η καρδιά δε πονάει ποτέ. Πεθαίνω. Μα καλά τι άτομο είναι αυτός ο Μorrisey;
Λιγότερο από ένα λεπτό παρατήρησης του εαυτού είναι αρκετό για να καταλάβεις τι παίζει. Πάω στα γρασίδια