Περπατάς στη χώρα του King of the Limps και καπνίζεις ένα τσιγάρο χαρούμενη γιατί στο δρόμο συναντάς όλους τους παλιούς και αγαπημένους. Κουνάς το χέρι στον Idioteque που φοράει σαγιονάρες και παλτό, έτσι γιατί είναι ιδιότροπος και ό,τι γουστάρει κάνει και λογαριασμό δε δίνει. Χαμογελάς στον Everything in each right place αλλά δεν κάνει καν τον κόπο να γυρίσει το βλέμμα του προς το μέρος σου γιατί είσαι τόσο ακατάστατη και αλλοπρόσαλη σε σύγκριση με το δικό του πεντάγραμμο που δεν έχει ούτε μία νότα περιττή. Πάντα ήταν περίεργος και όσες φορές συζητήσατε αντί να βάλεις το κεφάλι σου σε τάξη κατέληγες να αναρωτιέσαι για τη θεωρία της σχετικότητας και γιατί 2 μίλια συν 2 χιλιόμετρα ισούται με 5 λεπτά(2+2=5 ?). Προσποιείσαι την ευδιάθετη μπροστά στον Fade out ενώ ενδόμυχα σκέφτεσαι "χαλάς την πιάτσα, σε έμαθαν όλοι και απέκτησες κύρος και τουπε...αλλά τι φταίς εσύ που είσαι τόσο γαμάτος και έχεις και δρόμο με δικό σου όνομα...street spirit". Δεν πατάς ποτέ απο κει πια. Στρίβεις στη γωνία και συναντάς πολύ κόσμο να κοιτάει το αξιοθέατο. Α ναι,, είναι το House of cards. Κανείς δεν τολμάει να μπει μέσα...Εσύ μπαίνεις, σου σερβίρουν την πιο κρύα μπύρα στο ετοιμόρροπο μπαλκόνι με την καλύτερη θέα προς το In rainbows όπου τα χρώματα έχουν πάρει φωτιά και τα σύννεφα σχηματίζουν τόξα. Απόγευμα. Αποχαιρετάς και κλείνεις την πόρτα. Διασχίζεις τον κήπο και κόβεις ένα Lotus flower..αυτό είναι all i need. Ωραία η βόλτα, δε λέω αλλά έχεις και υποχρεώσεις σ'αυτή την πόλη.500 μέτρα πιο πέρα πρέπει να ταίσεις τα Weird Fishes για να ξαναγίνουν χρυσόψαρα. Μην ξεχνάς τι έγινε την τελευταία φορά που τα ξέχασες. Κατέληξαν Packed like sardines in a crushed tin box. Κρίμα, ντροπή και δάκρυα. Περνάει η ώρα και το βήμα σου γίνεται λίγο πιο γρήγορα και έντονο, σαν να περιμένεις το Rained all night. Λίγη βροχή στο πρόσωπο και στα χέρια και ξαφνικά θυμάσαι.Μένεις ακίνητη και ταραγμένη. Πως σου 'ρθε να περπατάς τόσο ξέγνοιαστα σ'α αυτή τη χώρα όπου η Karma police αναζητά άτομα σαν του λόγου σου επειδή You talk in maths..Σε πιάνει πανικός και οι παλάμες σου ιδρώνουν. Η πιο γρήγορη φυγή είνα ακριβώς δίπλα σου. Παραπατάς αναβαίνοντας τα 15 steps για να καταλήξεις σε Rows of houses. Απο εδώ δεν έρχονται ποτέ καθως είναι το προάστιο των Amnesiac ανθρώπων ή Might be wrong? Όχι, είσαι σίγουρη ότι βρίσκεσαι εκεί γιατί μόνο εκεί χτυπούν οι Morning Bells στις 9 το βράδυ. Σκοντάφτεις και πέφτεις πάνω σ'εναν τύπο. Ζητάς συγγνώμη και του εξηγείς ότι είσαι Creep ενώ αυτός σου συστίνεται σαν Paranoid android. Cool τύπος, περπατάει περίεργα και με ύφος ηθοποιού. Φέρεται σαν να σε γνωρίζει χρόνια και αρχίζει τα παράπονα για τους πόνους στο Iron lung του κάθε φορά που ο αέρας φυσάει βορειοδυτικά.Η βόλτα χάνει το ενδιαφέρον της. Έχει νυχτώσει και δεν υπάρχει ούτε Kid A στους δρόμους. Παρατάς τον τύπο μονάχο και ελπίζεις να βγεις απ' αυτή την πόλη πριν ακουστεί ο ήχος του Exit music και μείνεις κλειδωμένη μέσα. Καλύτερα να βολτάρεις στο Heligoland αύριο...
