Η περιπέπετεια μοιάζει κάπως έτσι :Ο Λέο περπατούσε στο δρόμο με έντονους, γρήγορους ρυθμούς ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τα πίσω του. Σε περίπτωση που αντιλαμβανόταν κάποια σκιά να ακουλουθεί νευρικούς ρυθμούς προς το μέρος του τότε έπρεπε πάλι να αρχίσει να κινείται απότομα και παρασιτικά μέχρι τον επόμενο κατάλληλο τοίχο. Τα τελευταία 40 λεπτά είχαν περάσει με ιδιαίτερη ανυπαρξία και κενό. Κανένα περίεργο βλέμμα, καμία αόριστη προσέγγιση. Κάποια στιγμή υποψιάστηκε κάποιο παιδί δίπλα του να απλώνει το χέρι του για να ακουμπήσει το πέτο του παλτού του. Κατέβασε το καπέλο του χαμηλότερα για να του καλύψει το πρόσωπο και έσφιξε τα χέρια του μέσα στα πράσινα γάντια. Είχε εξασκηθεί στην κίνηση εκατομμύρια φορές. Η διαδικασία δεν διαρκούσε παρά κάποια παράγωγα του δευτερολέπτου.
Οι αφηρημένες ιστορίες απαιτούν αφηρημένες εξηγήσεις από αφηρημένους αναγνώστες για να αποκτήσουν τα αφηρημένα τους νοήματα.
1 σχόλιο:
Τι ειναι αυτο που τον ακολουθει?
Η μηπως...τι ειναι αυτο που εκεινος (παρ)ακολουθει?
Ειναι απειλη η ευλογια? Οντοτητα φασματικη η υλικη? Ειναι υπαρκτο η κατι που "απλως" στοιχειωνει το μυαλο και την ψυχη του?
"Απλως..."
Το δικο σου λιγο ειναι πολυ για
εμενα και το δικο μου πολυ ειναι λιγο για εσενα.
Ανυπομονω.
Δημοσίευση σχολίου