Πως τολμάς να χαλάς τον ύπνο ενός ανθρώπου; Πως τολμάς να ταράζεις την ανθρώπινη ύπαρξη που ξεκουράζει το μυαλό της; Ποτέ μην μιλάς όταν βλέπεις τη μυϊκή παράλυση να συμβαίνει μπροστά σου. Άφησε το σώμα να κινηθεί όπως πραγματικά θέλει. Είναι η μόνη ώρα την ημέρας που μπορεί να το κάνει. Άφησε τα χέρια να σηκωθούν ασυναίσθητα και να καλύψουν το πρόσωπο μπροστά στο φως του ήλιου. Άσε τα χαρακτηριστικά του προσώπου να πάρουν τη λάθος έκφραση χωρίς ντροπή. Άσε τον ήχο να βγει από το στεγνό στόμα. Άσε την αναπνοή να μυρίζει λήθαργο... Άσε τις δικές σου καμπύλες να αναζητήσουν τις ξένες καμπύλες που ξεδιπλώνονται δίπλα σου προσπαθώντας να κατασταλάξουν σε νέα θέση.
1 σχόλιο:
''Άφησε το σώμα να κινηθεί όπως πραγματικά θέλει.
Είναι η μόνη ώρα την ημέρας που μπορεί να το κάνει.''
Με αφορμή λοιπόν αυτό κάνω τις εξής σκέψεις.
Άραγε τι έχει μεγαλύτερη σημασία? Πώς πραγματικά θέλει να κινείται
το σώμα ή το πώς θέλω εγώ να το χρησιμοποιήσω?
Και κατ' επεκτασην. Ποιές σκέψεις μου έρχονται αυθόρμητα
ή τους λογισμούς που αποφασίζω εγώ να υϊοθετήσω?
Σίγουρα αυτό που μου έρχεται αυθόρμητα θεωρείται ότι είναι η φύση μου,
αλλά το γεγονός ότι αποφασίζω εγώ συνειδητά να κάνω κάτι, να δαμάσω
δηλαδή τον ίδιο μου τον εαυτό δεν είναι πολύ πιο δυνατό και σημαντικό
από κάθε είδους παρόρμηση, σκέψη και ενέργεια που θα έρθει τόσο φυσικά
και αθώα?
Επομένως,καταλυτικής σημασίας είναι το τί αποφασίζουμε εμείς
να κάνουμε, ποιοί αποφασίζουμε να είμαστε. Έρμαια της φύσης μας
ή μια συνειδητή επιλογή έστω και ενάντια της?
Δημοσίευση σχολίου